Η Παλλήνη, άτυπη πρωτεύουσα της Ανατολικής Αττικής, είναι μια πόλη που αναπτύχθηκε χωρίς σχέδιο και σήμερα ασφυκτιά κάτω από το βάρος της ίδιας της ανάπτυξής της.

Στην «καρδιά» της, η Λεωφόρος Μαραθώνος έχει πάψει προ πολλού να λειτουργεί ως αστικός δρόμος.

Έχει μετατραπεί σε ταχεία αρτηρία διέλευσης, που κόβει την πόλη στα δύο, εγκλωβίζοντας τους κατοίκους ανάμεσα σε καυσαέρια, θόρυβο και διαρκή κυκλοφοριακή συμφόρηση.

Η εικόνα είναι χαρακτηριστική: χιλιάδες οχήματα περνούν καθημερινά από τον άξονα που ενώνει την Αττική Οδό με τη Ραφήνα, χρησιμοποιώντας τη Μαραθώνος ως μοναδική δίοδο προς και από την Ανατολική Αττική.

Ο δρόμος αυτός, που σχεδιάστηκε πριν από δεκαετίες για εντελώς διαφορετικές συνθήκες, σήμερα σηκώνει το 80 % της κυκλοφορίας της περιοχής.

Στο μεταξύ, η πόλη έχει επεκταθεί, οι συνοικίες έχουν πυκνώσει, αλλά κανένα περιφερειακό οδικό δίκτυο δεν έχει δημιουργηθεί.

Η Παλλήνη είναι πια μια πόλη «τριχοτομημένη» — από τη Λεωφόρο Μαραθώνος, την Αττική Οδό και τη Λεωφόρο Σπάτων. Κάθε προσπάθεια μετακίνησης μέσα στα όριά της θυμίζει μικρό αστικό άθλο.

Πεζοί και οδηγοί ζουν καθημερινά μέσα σε ένα τοπίο συνεχούς θορύβου, ρύπανσης και ανασφάλειας, με μια υποδομή που έχει πάψει να εξυπηρετεί ανθρώπους και εξυπηρετεί μόνο οχήματα.

Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα, η ανάγκη για υπογειοποίηση της Λεωφόρου Μαραθώνος δεν αποτελεί πια πολυτέλεια, αλλά προϋπόθεση αστικής επιβίωσης.

Η πρόταση για την κάλυψη του οδικού άξονα τουλάχιστον στο τμήμα από την οδό Παλλάδος έως τον Σταθμό Μετρό Παλλήνης, στο πρότυπο έργων όπως αυτά της Κατεχάκη ή της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, έχει αρχίσει να συζητείται με όρους κατεπείγοντος.

Ένα τέτοιο έργο θα μπορούσε να αποδώσει τον δρόμο στους κατοίκους, να ενώσει ξανά το ιστορικό κέντρο με τις συνοικίες και να δημιουργήσει έναν νέο δημόσιο χώρο πάνω από τη γη — με πράσινο, πεζόδρομους, ποδηλατόδρομους και αστική ανάσα.

Βέβαια, η υπογειοποίηση δεν είναι απλή υπόθεση. Απαιτεί τεχνικές μελέτες, γεωτεχνικές έρευνες, χρηματοδότηση και, κυρίως, πολιτική βούληση.

Ωστόσο, ανάλογα έργα έχουν ήδη δρομολογηθεί στην Αττική – από την Κατεχάκη μέχρι τη Λεωφόρο Ποσειδώνος – αποδεικνύοντας ότι η τεχνική εφικτότητα υπάρχει. Το ζητούμενο είναι η προτεραιοποίηση.

Η συζήτηση δεν σταματά εκεί. Παράλληλα με την υπογειοποίηση, επανέρχεται στο προσκήνιο η παλαιά μελέτη για τον περιφερειακό δρόμο Ντραφίου, που θα συνέδεε τον Σταθμό Μετρό Παλλήνης με το Πικέρμι.

Ένα τέτοιο έργο θα μπορούσε να απορροφήσει μεγάλο μέρος της διερχόμενης κυκλοφορίας, λειτουργώντας ως εκτόνωση για τη Μαραθώνος και ως εναλλακτική σύνδεση προς τη βόρεια πλευρά της πόλης.

Την ίδια ώρα, η έλλειψη χώρου στάθμευσης γύρω από τον Σταθμό Μετρό Παλλήνης παραμένει αγκάθι.

Η άναρχη στάθμευση έχει καταστεί χρόνιο και επικίνδυνο φαινόμενο, ενώ η δημιουργία οργανωμένου πάρκινγκ θα μπορούσε να βελτιώσει σημαντικά την κυκλοφοριακή εικόνα.

Όλα αυτά, βεβαίως, προϋποθέτουν ένα επικαιροποιημένο πολεοδομικό σχέδιο, ικανό να συνδέσει τις υποδομές μεταφορών με τη λειτουργία της πόλης.

Η Παλλήνη βρίσκεται σήμερα στο σταυροδρόμι της λογικής και της αδράνειας. Είτε θα συνεχίσει να πορεύεται με ημίμετρα και αποσπασματικές λύσεις, είτε θα τολμήσει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα στην πηγή του — μετατρέποντας τη Λεωφόρο Μαραθώνος από σύνορο σε σύνδεσμο.

Η υπογειοποίηση μπορεί να είναι ένα δύσκολο και δαπανηρό έργο, αλλά είναι ίσως η μόνη ρεαλιστική διέξοδος για να ξαναγίνει η πόλη ενιαία, βιώσιμη και ανθρώπινη.

      Ακολουθήστε μας και στο twitter!     

• Facebook