Η εκλογή του νέου γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΔ έμοιαζε, στην αρχή, μια υπόθεση χωρίς σασπένς.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, προτείνοντας τον Μάξιμο Χαρακόπουλο, επεδίωξε να τελειώσει τη διαδικασία «διά της εγέρσεως», χωρίς κάλπη.

Ο στόχος ήταν προφανής: να μην υπάρξει κανένα περιθώριο για λευκά ή άκυρα, που θα μπορούσαν να εκληφθούν ως μήνυμα αμφισβήτησης της ηγεσίας. Με μια κίνηση, δηλαδή, να αποφευχθεί το ρίσκο της πραγματικής έκφρασης γνώμης.

Εκεί όμως παρενέβη ο Γιώργος Βλάχος, βουλευτής Ανατολικής Αττικής, από τα πιο έμπειρα στελέχη της ΚΟ, που εκλέγεται συνεχώς από το 2000.

Με νηφαλιότητα αλλά και θεσμική αποφασιστικότητα, υπενθύμισε ότι το καταστατικό της ΝΔ δεν επιδέχεται «λάστιχο»: προβλέπει κάλπη, άρα κάλπη πρέπει να στηθεί.

Δεν αμφισβήτησε τον κ. Χαρακόπουλο – άλλωστε ανήκει κι εκείνος στον καραμανλικό χώρο – αλλά ανέδειξε ότι η ενότητα δεν χτίζεται με εύκολες παρακάμψεις, αλλά με τήρηση κανόνων που εμπνέουν εμπιστοσύνη.

Η αντίδρασή του αιφνιδίασε τον πρωθυπουργό, που έσπευσε να την παρουσιάσει ως πλήγμα στην ενότητα.

Στην πραγματικότητα, όμως, ο κ. Βλάχος έκανε το ακριβώς αντίθετο: υπερασπίστηκε τη θεσμική σοβαρότητα της ΝΔ, προστατεύοντάς την από τον πειρασμό να θυσιάσει την αξιοπιστία της για χάρη μιας γρήγορης και «ανώδυνης» διαδικασίας.

Ο Γιώργος Βλάχος δεν κινήθηκε από προσωπικές φιλοδοξίες – είναι ενδεικτικό ότι είχε πρώτος δεχθεί την πρόταση να αναλάβει ο ίδιος τη θέση του γραμματέα και την αρνήθηκε.

Η στάση του ήταν καθαρά θεσμική, πιστή στη λογική του κανονισμού και στην καραμανλική παράδοση που θέλει τη ΝΔ κόμμα συλλογικότητας και όχι αρχηγικής αυθαιρεσίας.

Η παρέμβασή του, λοιπόν, δεν ήταν μια στιγμιαία «αντίδραση». Ήταν μια υπενθύμιση ότι το κόμμα έχει κανόνες, έχει ιστορία και έχει στελέχη που δεν διστάζουν να πουν το αυτονόητο, ακόμη κι όταν αυτό φανερώνει τους φόβους της ηγεσίας.

      Ακολουθήστε μας και στο twitter!     

• Facebook