Μπορεί να μοιάζει με ιστορία από τα παλιά, αλλά είναι απολύτως σημερινή. Απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας επαναφέρει στο προσκήνιο τις κτηνοτροφικές αυθαιρεσίες σε δασική έκταση, ξεκαθαρίζοντας πως η μακρόχρονη ανοχή δεν σημαίνει και νομιμοποίηση.

Η υπόθεση αφορά αυθαίρετες κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις που είχαν ανεγερθεί εντός δημόσιας δασικής γης.

Παρότι από το 2004 είχε εκδοθεί πρωτόκολλο κατεδάφισης, οι στάβλοι και τα μαντριά όχι μόνο παρέμειναν στη θέση τους, αλλά συνέχισαν να λειτουργούν για χρόνια.

Έτσι, το Δασαρχείο το 2018 επέβαλε «ειδική αποζημίωση» σχεδόν 640.000 ευρώ στους ιδιοκτήτες για την παράνομη διατήρηση των εγκαταστάσεων.

Οι ιδιοκτήτες προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη, επικαλούμενοι διάταξη του 2014 που – σύμφωνα με την ερμηνεία τους – προσέφερε «παράταση ζωής» στα αυθαίρετα κτίσματα, δίνοντας προθεσμία για τη νομιμοποίησή τους.

Υποστήριξαν, δηλαδή, πως το πρόστιμο δεν έπρεπε να επιβληθεί όσο διαρκούσε αυτή η μεταβατική περίοδος.

Το ΣτΕ, όμως, ήταν σαφές: Η ανοχή δεν είναι άδεια. Το ότι ο νομοθέτης επέτρεψε προσωρινά τη διατήρηση αυτών των αυθαίρετων εγκαταστάσεων, δεν σημαίνει ότι εξαιρούνται από τον έλεγχο και τα προβλεπόμενα πρόστιμα.

Η «ειδική αποζημίωση» μπορεί να επιβάλλεται ανεξάρτητα από το αν ισχύει ακόμα προθεσμία για πιθανή τακτοποίηση.

Με τη φράση «η ανοχή αυτή δεν αίρει την υποχρέωση κατεδάφισης», το Ανώτατο Δικαστήριο έστειλε καθαρό μήνυμα πως η πολυετής αδράνεια των ελεγκτικών μηχανισμών δεν συνεπάγεται και παραγραφή της αυθαιρεσίας.

Η απόφαση δεν είναι οριστική: το ζήτημα παραπέμφθηκε για κρίση στην επταμελή (μείζονα) σύνθεση του ΣτΕ, γεγονός που δείχνει τη θεσμική και περιβαλλοντική βαρύτητα της υπόθεσης.

Όμως σαφέστατα το δικηγορικό γραφείο του Δρ Απόστολου Παπακωνσταντίνου και των συνεργατών του δημιούργησε τις συνθήκες για τη μη νομιμοποίηση μιας κατάστασης ανοχής.

      Ακολουθήστε μας και στο twitter!     

• Facebook