Πρόκειται για ένα φαγητό που τα νεότερα σπίτια στα Μεσόγεια έχουν σχεδόν ξεχάσει.

Παλαιότερα όμως αποτελούσε ένα εξαιρετικά λουκούλειο γεύμα που… προκαλούσε και τους γείτονες.

Ο γνωστός λαογράφος και εικαστικός των Μεσογείων, Γιάννης Πρόφης όμως την ξαναφέρνει στο προσκήνιο με έναν μοναδικό τρόπο. Διαβάστε την περιγραφή του:

«Τι χρώμα, τι γεύση, τι ευωδιά. πλημμυρίζει το σπίτι και τη γειτονιά, όταν η αρνίσια πατσά (στα μέρη μας είναι γένους θηλυκού και όχι αρσενικού), όταν η πατσά λέω, μαγειρευτεί με τον παραδοσιακό μεσογείτικο τρόπο. Σε βλέπει ο άλλος να τρως και του πέφτουνε τα σάλια.

Αυτό το περιφρονημένο εδώ και πολλές δεκαετίες έδεσμα, ήταν κάποτε ο βασιλιάς της μεσογείτικης κουζίνας, ιδιαίτερα της καλοκαιρινής.

Θέλει καλό πλύσιμο (όχι ξύσιμο) και καλά υλικά: Ντομάτα, πελτέ, κρεμμύδια σκόρδα, μαΐντανό, πιπέρι άκοπο, κανέλα, κίμινο, δάφνη και πολύ.μεράκι.

Παλαιότερα, που δεν υπήρχαν στα σπίτια όλα αυτά τα υλικά, αρκούσαν τα δύο πρώτα. Το αποτέλεσμα είναι εύγλωττο στη φωτογραφία.

Η Δέσποινα έριξε από το πρωί όλο το μεράκι και την επιστήμη της. Ποιος τηλεοπτικός σεφ θα μπορούσε να τη συναγωνιστεί; Κανένας.

Εδώ έχουμε εμπειρίες εξήντα τόσων ετών! Από το χασάπικο, στο σπίτι και στον τέντζερη. Και το αλησμόνητο πλύσιμο των πατσών (η γενική πληθυντικού τις ... εξευγενίζει) στη θάλασσα της Λουμπάρδας.

Που πέσανε μιλιούνια οι γλάροι κι όλα τα θαλασσινά όρνια κι όρμησαν να φάνε τα ξύγκια και τα λίπη και όλες τις άλλες λιχουδιές από τα κατάλοιπά και το περιεχόμενο των κοιλιών. Και κόντεψαν να μας φάνε και τα μάτια μας!

Αυτή είναι η ιστορία του εδέσματος για τους "γκουρμέ" μεσογείτες. Ήρθε το λοιπόν ο Ηλίας το μεσημέρι στο σπίτι μ' ένα μπουκάλι ευωδιαστό κοκκινέλι, από το δικό του. Δεν πίνουμε, αλλά για χάρη της παράδοσης ήπιαμε από ένα γεμάτο ποτήρι.

Η Δέσποινα μας σέρβιρε από ένα ξέχειλο με φαγητό πιάτο, ζητήσαμε και συμπλήρωμα. Με το φρέσκο ψωμάκι καθαρίσαμε και το πιάτο μας, δεν χρειαζόταν καν άλλο πλύσιμο. Στο τέλος ο Ηλίας έβγαλε κι έναν αναστεναγμό ικανοποίησης: "Αχ, τι ωραίο που ήταν, άντε και του χρόνου". "Δεν έχει και του χρόνου", απάντησε η μητέρα του. "Ξέρεις τι κόπο έχει να την μαγειρέψεις;".

Απ' έξω οι γάτες, που είχαν μυριστεί το πανηγύρι, άδικα περίμεναν το μερίδιό τους: "Δεν έμεινε τίποτα για σας", τους είπα. "Πάω να σας φέρω ξηρά τροφή!"».

• Facebook