Μια ξεχωριστή μαρτυρία για τον εορτασμό της Εθνικής Παλιγενεσίας σε ιδιαίτερα δύσκολους καιρούς, πολύ δυσκολότερους από αυτούς που βιώνουμε σήμερα λόγω της πανδημίας, κατέθεσε ο διακεκριμένος ιστορικός από την Κερατέα, Κωνσταντίνος Τσοπάνης.

Απομαγνητοφώνησε και δημοσιοποίησε την αφήγηση του Παντελή Παππά ο οποίος με δύο ακόμη Κερατιώτες αψήφησαν τα κατοχικά στρατεύματα και τους συνεργάτες τους, στην επέτειο της 25ης Μαρτίου του 1942 για να τιμήσουν τη μεγάλη ημέρα.

Ο κ. Τσοπάνης συνόδευσε την αφήγηση με μία φωτογραφία στην οποία διακρίνεται πίσω από τα γερμανικά καμιόνια το Ηρώο της Κερατέας, στην παλιά του θέση.

«Ο Μάρτιος του 1942, μέσα στο κρύο και την πείνα, ήταν η πρώτη χρονιά που εορτάζαμε την Εθνική Επέτειο υπό κατοχήν! Τριπλή κατοχή! Γερμανική, Ιταλική και Βουλγάρικη!

Την ανατολική Μακεδονία και τη Θράκη την είχαν πάρει οι Βούλγαροι κι ένα πλήθος κόσμου είχε καταφτάσει στη Θεσσαλονίκη σαν πρόσφυγες «από τη Βουλγαρία», όπως έλεγαν τότε οι Κατακτηταί. Τα πράγματα ήταν πολύ σκληρά και άγρια.

Από την άλλην όμως, εμείς που είχαμε υπάρξει μέλη της Νεολαίας Μεταξά, της ΕΟΝ και που είχαμε γαλουχηθεί με τα ιδανικά της Πατρίδος και της Θρησκείας, δεν μπορούσαμε να μην εορτάσουμε την Εθνική μας Επέτειο, όσο κι αν το απαγόρευε η Commando Tappa, η Ιταλική Στρατιωτική Διοίκηση που έδρευε τότε στην παλαιά Αστυνομία, εκεί που κτίσθηκε το νέο Δημαρχείο.

Οι Ιταλοί κατακτηταί είχαν απαγορεύσει κάθε εορταστική εκδήλωση και έπρεπε να περιορισθούμε στη Λειτουργία και τη Δοξολογία που θα ακολουθούσε στην εκκλησία. Δεν μας ξέρανε καλά όμως.

Εμείς είχαμε μάθει να μην υπολογίζουμε τίποτε μπροστά στα ιδανικά που πιστεύαμε, τον Θεό, την Πατρίδα και τον Βασιλιά! Έτσι βρεθήκαμε τρεις. Λίγοι; Μπορεί. Αρκετοί όμως για να κάνουμε αυτό που θέλαμε. Κι οι τρεις μέλη της ΕΟΝ του μπάρμπα Γιάννη (Μεταξά). Ο πατέρας σου, εγώ και Δ. Σίνης, ο Ντοροτός.

Μαζέψαμε από την προηγουμένη ημέρα ένα μεγάλο μπουκέτο λουλούδια κι αφού τα δέσαμε όμορφα και τα στολίσαμε με άσπρη και μπλε κορδέλλα, καταστρώσαμε το σχέδιο.

Μόλις απόλυσε η εκκλησία και βγήκε ο κόσμος έξω στην πλατεία πήραμε την ανθοδέσμη και τη σημαία από το σπίτι μου και με στρατιωτικό σχηματισμό, μια τριάδα δηλαδή με τον μεσαίο να κρατά τη σημαία, βαδίσαμε προς το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου που τότε ήταν στην κεντρική πλατεία ακόμα, εδώ από πάνω, στη Βασιλέως Γεωργίου Β, και τα καταθέσαμε ψάλλοντας τον Εθνικό Ύμνο κι αμέσως μετά τον ύμνο της ΕΟΝ.

Το τι έγινε από τον κόσμο που ήταν στην πλατεία; Χειροκροτήματα, κλάμματα από συγκίνηση, επιδοκιμασίες, πέταγαν τις τραγιάσκες στον αέρα, χαμός! Κι επειδή αυτός ο τόπος βγάζει ήρωες και ρουφιάνους, δεν άργησαν να φτάσουν κι οι Ιταλοί με τον οπλισμό τους.

Μανιασμένοι ποδοπάτησαν τα λουλούδια με τα ελληνικά χρώμματα και τα σκόρπισαν βρίζοντας χυδαία στη γλώσσα τους. Εμείς είχαμε προλάβει κι εξαφανιστεί μέσα από τα στενά προς του Μήτσο Ζαρολιάγκη το σπίτι. Πίσω οι κατακτηταί, με τη βία των όπλων, βεβήλωσαν τα λουλούδια κι έδιωξαν τον κόσμον κακήν κακώς.

Η Εθνική Επέτειος όμως είχε τιμηθεί και αυτό θα με κάνει υπερήφανο όσο ζω!».

      Ακολουθήστε μας και στο twitter!     

• Facebook