Στις αρχές του 20ου αιώνα οι δρόμοι της Αθήνας ήταν πολύ διαφορετικοί σε σχέση με σήμερα.

Ο διαβάτης που περνούσε έξω από τις ταβέρνες διάφορων περιοχών, την εποχή που εμφανιζόταν ο πρώτος μούστος της χρονιάς, μπορούσε να ακούσει τον χαρακτηριστικό ήχο από το σύρσιμο της βούρτσας και της ξύστρας στο εσωτερικό των κρασοβάρελων, ώστε αυτά να καθαριστούν για την υποδοχή της πρώτης ύλης από τα πατητήρια στο Κορωπί.

Ο διαβάτης μπορούσε ακόμα να «πιάσει» στον αέρα τη χαρακτηριστική μυρωδιά του ρετσινιού.

Οι ταβερνιάρηδες ετοιμάζονταν -όπως κάθε χρόνο- να παράγουν τη δική τους ρετσίνα κι έκαναν τις προμήθειές τους σε ρετσίνι και μούστο.

«Η ρετσίνα άρχισε την πορεία της ως κρασί του λαού και λαϊκό κρασί θεωρείται και σήμερα. Οι άνθρωποι την έπιναν στις ταβέρνες, όπου συχνά την έφτιαχναν οι ίδιοι οι ταβερνιάρηδες, οι οποίοι αγόραζαν τον μούστο, έβαζαν το ρετσίνι και έφτιαχναν τη δική τους ρετσίνα.

Το Κορωπί παρήγαγε σταφύλια και υπήρχαν πατητήτρια που παρήγαν μούστο, αλλά δεν έκαναν κρασί, εκεί πήγαιναν οι ταβερνιάρηδες από όλη την Αθήνα και έπαιρναν τον μούστο για να φτιάξουν τη ρετσίνα.

Ήταν η εποχή που λεγόταν πως το δεκατιανό των ανθρώπων ήταν δύο σουβλάκια και τρεις ρετσίνες» σημειώνει ο Κωνσταντίνος Λαζαράκης.

ΑΠΕ – ΜΠΕ

Η φωτογραφία έχει δημοσιευτεί στο Μεσογείτικο Καλεντάρι του 2018

      Ακολουθήστε μας και στο twitter!     

• Facebook