Ο Μελχισεδέκ είναι από τις πιο παράξενες και γοητευτικές μορφές της Αγίας Γραφής.

Εμφανίζεται μόνο για τρεις στίχους στη Γένεση (14:18-20): βασιλιάς της Σαλείμ —που παραδοσιακά ταυτίζεται με την Ιερουσαλήμ— και ταυτόχρονα ιερέας του «Θεού του Υψίστου».

Ευλογεί τον Αβραάμ, του προσφέρει άρτο και οίνο, και εκείνος του αποδίδει το δέκατο των κερδών του. Τίποτε άλλο: ούτε πατέρας, ούτε μητέρα, ούτε γενεαλογία. Ένας ιερέας χωρίς αρχή και τέλος.

Γι’ αυτό και ο Ψαλμός 109 (110):4 μιλά για μια ιεροσύνη «κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ», ενώ η Επιστολή προς Εβραίους στην Καινή Διαθήκη τον παρουσιάζει ως προεικόνιση του Χριστού: αιώνιος αρχιερέας, πέρα από νόμους και φυλές, πέρα από κάθε ανθρώπινη μεσολάβηση.

Ένας μυστικός κρίκος ανάμεσα στην Παλαιά Διαθήκη και το ευαγγέλιο.

Περάστε τώρα στο σήμερα. Στην Κρήτη, οι τελευταίες αποκαλύψεις δείχνουν πως η «τάξη Μελχισεδέκ» έχει αποκτήσει αναβαθμισμένη, made in Greece εκδοχή.

Εκεί όπου η αιώνια ιεροσύνη δεν προκύπτει από θεϊκή έμπνευση, αλλά από την ευγενική συνδρομή ενός φερόμενου ως μαφιόζου που —όπως ακούγεται— είχε τον καημό να «συμβάλει» στην εκλογή συγκεκριμένου αρχιμανδρίτη σε μητροπολίτη.

Κι αν ο αρχαίος Μελχισεδέκ πρόσφερε ψωμί και κρασί ως προεικόνιση της Ευχαριστίας, οι σύγχρονοι «μεσολαβητές» προσφέρουν ψήφους, παρασκήνιο και —για να μην ξεχνιόμαστε— λίγο άρωμα Κοζανόστρα, ώστε η διαδικασία να μη στερείται σοβαρότητας.

Γιατί, πώς αλλιώς να το πούμε; Η θεία χάρη μπορεί να είναι απαραίτητη, αλλά στις μέρες μας δεν βλάπτει να έχεις και μερικά τηλέφωνα στη λίστα επαφών.

Όλα αυτά φυσικά σε μια Εκκλησία που υποτίθεται λειτουργεί «κατὰ τὴν τάξιν Μελχισεδέκ».

Μόνο που η τάξη αυτή δείχνει να έχει εμπλουτιστεί με λίγο… ανθρώπινο χέρι.

Γιατί, όσο κι αν οι ψαλμοί μιλούν για ιεροσύνη «εις τον αιώνα», η ελληνική πραγματικότητα μας θυμίζει ότι κάθε εκλογή θέλει και το ανάλογο lobbying.

Με άλλα λόγια: ο Μελχισεδέκ του παρελθόντος έμεινε μυστήριο. Ο Μελχισεδέκ της Κρήτης κινδυνεύει να μείνει ανέκδοτο.

      Ακολουθήστε μας και στο twitter!     

• Facebook