Οι καθαρίστριες του υπουργείου των Οικονομικών αποτέλεσαν επί μήνες πραγματικό Βατερλό για την Κυβέρνηση και αιχμή του δόρατος για την αντιπολίτευση.

Αποτέλεσαν το παράδειγμα κάθε κατατρεγμένου από την οικονομική κρίση πολίτη. Κάθε βιοπαλαιστή που έχασε τη δουλειά του και τα προς το ζην. Συγκεντρώσεις, μέχρι και συναυλίες έγιναν για χάρη τους.

Έτσι τουλάχιστον ξεκίνησε η ιστορία. Αλλά όπως κάθε ιστορία, όταν γίνεται αντικείμενο πολιτικής και δη μικροπολιτικής, ξεφούσκωσε. Τα γάντια από κόκκινα έγιναν πορτοκαλί, οι σημαίες από μαύρες έγιναν κομματικές και ο κόσμος σταδιακά αποστασιοποιείται από τις καθαρίστριες. Διότι πλέον δεν εκπροσωπούν τον κατατρεγμένο πολίτη αλλά τον προς εύρεση νέας στέγης συνδικαλιστή.

Ωστόσο παρά το γεγονός ότι οι καθαρίστριες, ως θέμα, ξεθωριάζουν στη συνείδηση του Λαού η Κυβέρνηση –ή έστω κάποια μέλη της- δεν σκοπεύουν να αφήσουν έτσι την πίεση που δέχτηκαν τους προηγούμενους μήνες. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ επιλεκτικά εξανίστατο για τις καθαρίστριες και τα ιδιωτικά συνεργεία ή τότε που η νυν περιφερειάρχης Αττικής αλυσοδενόταν δίπλα τους, διεκδικώντας τα δίκαιά τους.

Βέβαια ότι η κα Δούρου προς χάριν του κομματικού συμφέροντος ήταν «επικεφαλής» στον αγώνα τους, δεν σημαίνει ότι δεσμεύτηκε να τις διορίσει στην Περιφέρεια με την ανάληψη των καθηκόντων της. Άλλωστε αν έκανε το ίδιο για κάθε άνεργο προερχόμενο από συνεργεία καθαρισμού, αναμφισβήτητα η Περιφέρεια Αττικής θα ήταν η πιο καθαρή σε όλο τον κόσμο.

Επομένως, αν το δούμε από αυτή την οπτική γωνία, πρόκειται αναμφισβήτητα για προβοκάτσια της Κυβέρνησης, ως απάντηση στην αντίστοιχη προβοκάτσια προ μηνών της αντιπολίτευσης για τις καθαρίστριες. Άλλωστε αυτός προφανώς ήταν και ο σκοπός του απερχόμενου Περιφερειάρχη, όταν «καλοπροαίρετα» προέτρεπε την Ρένα Δούρου να ζητήσει την πρόσληψή τους.

Εν ολίγοις παιχνίδια επί παιχνιδιών, χωρίς ουσία και ίσως αξία. Ένα δέντρο που αν ασχοληθούμε μαζί του χάνουμε το δάσος. Και όταν λέμε «δάσος», δεν εννοούμε τους χιλιάδες συμπολίτες μας που στερούνται του αυτονόητου δικαιώματος να εργαστούν.

Εννοούμε το γεγονός ότι δίνονται σε εταιρείες καθαρισμού, με σοβαρό τίμημα, συμβάσεις, τη στιγμή που οι μισθοί που αυτές δίνουν στους εργαζομένους, δεν φτάνουν πάντοτε τον βασικό μισθό, ενώ σε πολλές περιπτώσεις οι απασχολούμενοί τους εργάζονται πολλές περισσότερες ώρες από τις αμειβόμενες.

Και το ερώτημα που συνακόλουθα τίθεται, είναι:
Γιατί οφείλει ένα Υπουργείο ή μια Περιφέρεια να συνεργάζεται με αδρά αμειβόμενους μεσάζοντες και να μην προσλαμβάνει απευθείας, με συμβάσεις, εργαζομένους, με κοινωνικά κριτήρια και καλύτερο μισθό; Και χρήματα θα γλίτωνε και λιγότερα κονδύλια θα χρειαζόταν…

Γιατί θα βοηθούσε κόσμο που έχει ανάγκη, αν φυσικά η επιλογή γινόταν με αντικειμενικά κριτήρια, κοινωνικά και ικανότητας, και όχι με πολιτικά.

Το πραγματικό ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν πρόκειται για γκάφα της κας Δούρου ή για προβοκάτσια των μεν ή των δε, αλλά γιατί δεν εξετάζουν το αυτονόητο. Τι τους εμποδίζει..;

• Facebook